چسب های دوجزئی سیستم های 100% جامد هستند که از دو جزء محمل اصلی(رزین) و سخت کننده تشکیل می شوند و به صورت جداگانه بسته بندی می گردند. برای رسیدن به خواص مکانیکی و چسبندگی مناسب و زمان خشک شدن لازم باید مقدار دقیق از هر جزء استفاده شود. دو جزء باید در هنگام استفاده با هم مخلوط شوند و در دمای محیط عمل سخت شدن رخ می دهد. ویسکوزیته مخلوط بعد از اعمال بر روی سطح به مرور بالا میرود و واکنش بین دو جزء کامل میشود. بعد از سخت شدن، چسب سخت و انعطاف پذیر می گردد و مقاومت حرارتی و شیمیایی آن بالا می رود. در مواردی که میزان کم از چسب مورد نیاز است، اعمال چسب میتواند به وسیله دست صورت گیرد. هر چند باید میزان دقیقی از هر دو جزء با هم مخلوط گردد و زمان میکس کردن دو جزء نیز باید دقیق باشد. هر چند در این حالت میزان اتلاف چسب بالا خواهد بود چسب های دو جزئی به چهار گروه اصلی تقسیم میشوند:

چسب های اپوکسی

سیستم های آکریلیکی + بنزوئیل

پراکسید چسب های سیلیکونی

چسب های یورتانی

چسب‌های گرمانرم

این چسب ها در حلال ها تولید می شوند و از انواع مرسوم آن ها می توان به پلی کلروپیرن ها، پلی یورتان ها، آکریلیک ها و رابرهای سنتزی و طبیعی اشاره کرد. چسب های پایه حلال دارای میزان قابل توجهی از حلال ها هستند. این چسب ها را میتوان به وسیله برس، رولر و اسپری اعمال کرد. چسب های پایه حلالی در زمان خشک شدن و چسبیدن با یکدیگر متفاوتند. ابن نوع چسب ها با تشکیل پیوند مناسب و مقاومت گرمایی قابل توجه دارای انعطاف پذیری خوبی هستند. به علت وجود حلال های آلی این چسب ها حسایت کمتری نسبت به آلودگی سطوح دارند.